~Buenas noches. Esta historia la publicaré solamente en gallego ya que en castellano nada tendría sentido, fue creada para el Día de las Letras Gallegas y no la voy a traducir. Lo siento por aquella gente que no entiende mi lengua. Hasta pronto.
~Boas noites . Este relato publicareino soamente en galego xa que en castelán nada tería sentido, foi creado para o Día das Letras Galegas e non a vou traducir. A continuación deixovos esta fermosa historia que escribín con moito cariño para disfrute de tod@s @s galeg@s. Deica logo.
Unha
mañá común
Rosa levantouse pola mañá, cos seus setenta
anos ás costas e os ósos de todo o corpo doídos, dirixiuse á mesiña onde se
atopaba o recipiente cheo de auga para lavar a cara.
Puxo o pote a quentar na cociña de ferro e
mentres, vestiuse coa súa indumentaria habitual: un vestido negro e por riba un
mandil escuro. Situouse fronte ao pequeno espello da habitación e coa axuda dun
peite e un lazo gris recolleu o pelo nunha coleta.
De volta na cociña colleu a súa cunca e verteu
o contido do pote nela. Sentouse á mesa e rodeou a cunca coas mans para recibir
a calor que esta lle proporcionaba. Pouco a pouco foi bebendo o leite quente e
sentíndose con máis enerxía para afrontar o día.
Cando rematou, deixou todo recollido no centro
da mesa. Saíu pola porta da casa, non sen antes recoller o seu sombreiro de
palla e calzalos zocos.
Foi á corte coller o fouciño e saíu pola
canceliña camiño da Fonte de San Miguel, chamado así porque alí hai unha fonte.
É un lugar moi fermoso, mires cara a onde mires ves cores verdes. Dun lado vese
o mar, a praia da Aguieira, doutro lado vese Iroite, diante o monte e detrás a
aldea de Resúa.
As horas foron pasando mentres Rosa segou a
herba que esa noite comerían as vacas, ese día non puideron saír. Unha delas, A
Nova, acababa de dar a luz un becerro. Francisco (o home de Rosa) non creu que
fose conveniente deixar a criatura todo o día fóra, pola calor e por se lle
sucedese algo.
Por fin rematou de cortar a herba. Mirou ao
ceo, debían ser as doce da mañá. Deixou a leira para volver ao camiño e
regresar á casa.
Cando estaba a metade do traxecto atopouse moi
cansa e sentiu a necesidade de sentar, casualmente a uns pasos había un banco
de pedra.
Levaría alí uns poucos minutos cando apareceu a
súa boa amiga Dolores e ao vela alí acercouse a ela para comentar calquera
cousa.
As dúas mulleres leáronse a falar. Rosa
contoulle a Dolores que tiñan un novo puchiño fillo da Nova; e esta, comentoulle
que xa tiñan o millo maduro para apañar.
Entre conto e conto foi pasando o tempo.
De súpeto apareceu Mª Carmen, a neta de Rosa,
de tan só catro anos.
-Madriña, teño fame.
-Imos agora facer. Ata logo Dolores, vémonos
despois que lle vou facer o xantar a Carmiña.
E así, co sol pegando forte, Rosa e a súa
netiña marcharon para a casa. Xuntas e da man. Unha camiñando amodo e a outra
dando chimpos. A vella bastante cansa, a pesar de que o día acababa de comezar;
e a pequena disposta a comer todo o prato de balocas fritas con ovos que a súa
querida avoa lle serviría ao chegar á casa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario